Zangeres Naima Joris debuteerde vorig jaar verbluffend met een eerste titelloze EP. Een aangrijpende en indrukwekkende reis door de meest intieme diepten van haar hart. Vijf zwartgallige, intense songs die de pijn en het verdriet van het verlies van een dierbaar iemand een plaats proberen te geven. Breekbare en persoonlijke verhalen die een universele snaar raken en waaruit wij als luisteraars troost, begrip en kracht zouden kunnen putten.
Naima zelf putte de afgelopen jaren veel troost, moed en inspiratie uit de liedjes van Daniel Johnston. In aanloop naar haar debuutalbum besloot ze een aantal nummers van de betreurde singer-songwriter aan te pakken. "Ik ontdekte Daniel Johnston via de documentaire 'The Devil and Daniel Johnston' ergens in 2009, toen ik een kelderkamer huurde in Brussel. Ik zong op dat moment back up bij Isbells toen iemand me aanmoedigde om te proberen mijn eigen nummers te schrijven. Het was na het zien van die beroemde documentaire dat ik de moed vond om dit te doen. Ik zag hoe Daniel Johnston songwriting benaderde; op een heel eerlijke en pure manier zonder gêne. Het low-fi geluid paste ook bij mijn nogal beperkte opnamemateriaal. Ik schreef niet veel liedjes, maar zolang ze eerlijk en oprecht waren, was het de moeite waard. Alsof je in een dagboek schrijft. Ik nam de liedjes op, stopte ze in een map en dacht niet dat ik
echt iets kon bereiken met hen. Ik nam vooral covers op, omdat ik mijn eigen liedjes niet goed genoeg vond. Waarom zou ik zelf liedjes willen maken als er al zoveel geweldige liedjes zijn die perfect uitdrukken wat ik voel?"